Od Zacha – "KIJWIECO™"

•]••´º´•»Akcja wątku rozgrywa się: 18.07 - 20.08.665«•´º´••[• 

Urlop - początek końca, którego nikt się nie spodziewał

18.07.665

Dawno, dawno temu w odległej galaktyce i równie odmiennej planecie, równoległym wymiarze oraz czasoprzestrzeni z wizją bóstw o nadludzkich mocach, Rahen nie zapomniał o wzięciu jednego z ważniejszych przedmiotów.

– Naprawdę myślałem, że ją spakowałem, cholera. – Rudzielec przecierał nerwowo czoło, opierając się łokciem o szybę na miejscu po prawej od kierowcy.

– Wiesz, że Reb odbije jak zawsze, bo się przez to spóźnimy... – odpowiedział mu na to Zach, co wcale nie pomogło, bo na obliczu najlepszego przyjaciela poznanego jeszcze w czasach dzieciństwa odmalowało się poczucie winy. Dlatego spróbował inaczej: – ...ale wyluzuj, kupiłem jej melisę.

Parsknięcie Rahena zasygnalizowało, że owszem, rozbawiło go to, ale nadal w myślach przeszukiwał całe swoje wynajmowane mieszkanie w poszukiwaniach.

– To tylko pięć minut drogi. Damy radę. Najwyżej przyspieszę przed czerwonymi.

– Jeszcze nigdy nie widziałem, żeby najgrzeczniejszy chłopiec w drużynie gazował w centrum miasta.

Zach posłał mu spojrzenie pełne niedowierzania, a jeden z braci Russellów pojął, że bez jego wiedzy robił to całkiem często.

– Nie wierzę…

– Przed tobą jeszcze całkiem sporo rzeczy do uwierzenia, z tego, co widzę.

Mężczyzna potrafiący przemieniać się w tygrysa bengalskiego zmienił w międzyczasie stację na tą, gdzie aktualnie podawano informacje o stanie na drogach. Wieść o korkach na jednej z autostrad wykrzywiła miny obydwojga. 

– Pojedziemy skrótem – znalazł i na to rozwiązanie blondyn, kręcąc kierownicą, aby dostać się na osiedle rudzielca.

Wielki, bo aż siedmioosobowy Hyundai Grand Santa Fe wgramolił się na parking dość zgrabnie jak na tak potężną, srebrną landarę po raz drugi. Co prawda mocno wystawał z tyłu, dlatego Zach musiał go parkować jak najdalej, bo już kiedyś ktoś mało uważny zarysował mu klapę oraz tylny zderzak. Nie, żeby nie było go stać na odnowienie lakieru oraz wymianę wspomnianych części, ale młody mężczyzna nie lubił odwiedzać warsztatu samochodowego z powodu nudy podczas oczekiwania na naprawę w pobliskim centrum handlowym w zestawieniu z niemałymi pieniędzmi wiążącymi się z tym wydarzeniem.

– Dobra, to ja biegnę, a ty nie rób niczego głupiego – zastrzegł sobie Rahen.

– W sensie tego? – Zach włączył playlistę i podkręcił głośność na maksymalny poziom.

Pojazd dosłownie drżał w rytm bitu.

– CO JA MÓWIŁEM, ZACH?!

– ŻE MNIE UWIELBIASZ!

– NIE TO NA POCZĄTKU, TYLKO TERAZ!

– MAM ŚCISZYĆ?! 

– NIE, ZACZĄĆ ŚPIEWAĆ!

Zach zaśpiewał część refrenu, a Rahen rzucił się ku kontrolce głośności. Wynikła bitwa. W końcu również doszli do porozumienia, choć zajęło im to o te dwie minuty więcej niż powinno. 

Krótko po zniknięciu Russella w jednym z wielkich wieżowców w centrum Kyiry, zadzwoniła blondwłosa wadera, Alfa.

– Cześć, gdzie wy jesteście?

– Na parkingu. Przynajmniej ja. Rahen aktualnie biega po budynku – wyjaśnił jej w za dużym skrócie, co już ją podjudziło:

– Co tam się dzieje? – ten ton wskazywał na narastającą frustrację.

– Słuchaj, weź głębszy oddech i policz do dziesięciu, zanim ci to powiem.

– Tylko nie mów, że mieliście wypadek…

– Nie, to mniej poważne.

– Dobra.

– Rahen zapomniał ładowarki.

Mroczna cisza w słuchawce była jak groźba uderzenia piorunów. Słyszał nawet jej kolejne głębsze oddechy, więc w duszy docenił, że się starała nad sobą panować, w końcu to nie była całkowicie jego wina. On był jedynie pośrednikiem – pewnie powtarzała sobie w myślach. To Rahen zasługiwał na kazanie. 

– Porozmawiam z nim potem na osobności – poinformowała go kulturalnie.

– Tylko wiesz jak trzeba z nim rozmawiać i kiedy o takich rzeczach. Poza tym naprawdę się przejął, nie chciał ci włazić na łeb dla zabawy.

– Och – wyrwało się Rebecce z wyraźnym zaskoczeniem. 

Zach pamiętał początki zaznajamiania jego dalekiej kuzynki z tym głuptasem, co nie wychodziło w żadnej z form. Jako ludzie nawzajem sobie truli życie, a jako wilk i tygrys często dochodziło między nimi do krótkich spięć, jeśli nie nieco poważniejszych walk. Było więc wiele kłótni na każdej ze stref, a najczęściej wynikały one z tego, że w rzeczywistości panny Eckberg nie dochodziło do tylu losowych wypadków ani zapomnień, co w jego. Na zwykłych imprezach nie było z tym problemu, ale od etapu prawdziwego scalenia ich w swoistą rodzinę aka stado – odmienne temperamenty, a także niekoniecznie respektowane przez wszystkich pozostałych nawyki po prostu wychodziły na światło dzienne. Lata im zajęło dochodzenie do dzisiejszego poziomu, gdzie rozmawiają ze sobą na dosłownie każdy temat, rozwiązują nierozwiązywalne wcześniej kłopoty; w skrócie współ-egzystują.

– Skoro… Wiesz jak było.

– Tak, ale tak jak ci mówiłem: potrzebujecie czasu. Daleko już zaszliście, jest naprawdę cudownie w porównaniu z przeszłością.

– Naprawdę tak sądzisz? 

– Serio – Zach wychylił się, żeby zobaczyć biegnącego od strony miejsca pasażera Rahena. – Zaraz będziemy po Jamesa, Peg i na koniec ciebie. Poślizg będzie minimalny, ustaliliśmy już inną trasę ze względu na korki. Jak potrzebujesz już teraz z nim pogadać, to wezmę cię na głośnomówiący…

– Zach!

Blondyn zaśmiał się w ten swój dobroduszny, ciepły sposób.

– Do zobaczenia, Reb!

Jeszcze wtedy nie wiedzieli, że urlop się im znacznie wydłuży. 

19.07.665

Słońce było niemiłosierne, grzało jakby miało w planach zemstę na ziemskich śmiertelnikach i szczególnie uwzięło się na już całkiem czerwoną Peg o porcelanowej karnacji. Rudowłosa na tylnym siedzeniu rozpływała się w skąpych ubraniach, bo większość jej ciała pokrywały kremy i filtry. Czarne okulary przeciwsłoneczne (należące do Rahena, zatem o męskiej stylistyce) zsunęły się na jej nos, a biała czapka z daszkiem przekrzywiła. Prawdopodobnie położyłaby nogi na Jamesa, gdyby po jego lewej nie siedziała równie sfatygowana blondynka w bardzo podobnym komplecie ubioru, ale z mniejszą ilością filtru przeciwsłonecznego. Młody, dość chudziutki chłopaczek pomiędzy nimi z całkiem nowym dodatkiem w postaci piegów spotęgowanych w liczebności na nosie oraz reszcie partii jego już całkiem opalonego oblicza, nie do końca wiedział jak się pomiędzy nimi znalazł. Mogło to mieć wiele wspólnego z tym, że Rahen wystrzelił jakby go coś goniło, kiedy wyszedł pomysł o wyjeździe na obiad do McDonalda i był pierwszy przy drzwiach dla pasażera obok kierowcy. Tłumaczył to lepszym gustem muzycznym od reszty zebranych i tym, że przynajmniej jest ktoś od kontroli radia, bo Zach jako kierowca musi się przecież skupić na drodze. Tak naprawdę oboje śpiewali w duecie swoje ulubione kawałki oraz zachowywali w sposób, który Rebecca określiłaby mianem: „niedorzecznie infantylnego”, a James natomiast: „idiotycznego, ale wszyscy się już z tym pogodzili, że w swojej obecności stanowią połączenie jednego mózgu oraz obniżają sobie nawzajem iloraz inteligencji”. 

Wyjechali spokojnie w południe na autostradę, gdzie osiągali spore prędkości, poszukując tym samym wybranej demokratycznie burgerowni (w rzeczywistości Rahen uniósł dwie ręce, ale zorientowali się po czasie).

– Czy wszyscy już zdecydowali, co chcą zjeść? Zamówię w samochodzie, więc nie będzie wysiadania!

– Tak! Będzie można do toalety?! – Reb i Peg prychnęły siostrzanym, poirytowanym głosem jednocześnie.

– Byle szybko – polecił Zach.

– Stary, ale wiesz, że w damskich zawsze są tak z trzy razy większe kolejki? – przypomniał mu całkiem trzeźwo Rahen, jak na kogoś, kto dziś rano leczył kaca kolejnymi shotami. 

– James, weźmiesz Peg do męskiej, a ty Reb – zaproponował Zach, nie spodziewając się, iż tym samym dojdzie do wybuchu kolejnej wojny światowej na małą skalę we wnętrzu jego samochodu.

– Dobra, dobra – machnął charakterystycznie wolną dłonią w ramach wywieszenia białej flagi Zach. – Ale przyznajcie, że pomijając wasze zboczone skojarzenia, to byłaby najszybsza droga. Nie musicie koniecznie wchodzić przecież do ich kabin, tylko ich pilnować, jakby się okazało, że nie da się ich zamknąć!

– Nareszcie ktoś o tym pamięta – żachnęła się Peg, przypominając sobie swoją własną przygodę i dlaczego wtedy prawie spóźnili się na samolot. – W zasadzie tak mogę na to iść. Reb?

– Spróbujesz zrobić coś głupiego, tygrysie, to wyrwę ci wszystkie kończyny – wilczyca pod koniec przypadkiem cichutko warknęła, dając nieco upustu rosnącej frustracji, a śmiech Rahena na tą wypowiedź co jakiś czas w niektórych momentach przypominał mruczenie. 

W tej atmosferze pełnej jeszcze innych gróźb, śmiechu oraz męczeńskiego wyglądu Peg – zjawili się u celu tej jakże krótkiej podróży. Po zatrzymaniu się w małej kolejce samochodów, wystrzeliły otwierane drzwi praktycznie na oścież niemal ze wszystkich stron. Czworo jeźdźców apokalipsy runęło na toalety w pobliskiej stacji benzynowej, a Zach wkrótce przycisnął czerwony guzik.

 –Witamy, czym mogę służyć?

Zamówił całą listę ostatnich zachcianek swojego stada, starając się brzmieć przy tym jak najuprzejmiej potrafił. Pod koniec życzył osobie po drugiej stronie miłego dnia, a ta z wdzięcznością odpowiedziała mu tym samym. Najwyraźniej rzadko kiedy mają okazję na serwowanie obsługi ludziom pokroju Zacha. Wbrew sobie młody mężczyzna nawet uśmiechnął się do mikrofonu, choć wiedział, że w zasadzie kamery tego nawet nie zarejestrują ani nie przekażą obrazu dalej. Po chwili podjechał kawałek dalej, ponownie stając w kolejce oraz oczekując na zamówienie. Jego stado zdążyło powrócić akurat przed odbiorem, dlatego szybciej, sprawniej, a przede wszystkim łatwiej podawali sobie swoje papierowe torby, a napoje wciskali do odpowiednich pojemników we wnętrzu pojazdu. 

– Zach, możesz mi wytłumaczyć dlaczego mam dodatkowego Happy Meala? – zapytał szczerze zaskoczony Rahen.

– Najwyraźniej wziął pod uwagę twój powolny rozwój – podpowiedziała „uprzejmie” Rebecca.

– Nie, były Pokemony. Wziąłem twojego ulubionego – odpowiedział na to Zach, spoglądając pod koniec prosto w tygrysie oczy, a ten wykonał to samo.

Przypominało to scenę rodem z romansu, ale James zamiast tego skojarzył to z czymś kompletnie innym:

– Ej, w sumie nie wydaje się wam, że tak zaczyna się większość horrorów? Grupka przyjaciół wyjeżdża po jedzenie, a potem wraca do domu, tylko w nim jest morderca albo jakiś potwór typu wendigo. Rozdzielają się z różnych powodów, ułatwiając mu zadanie, a policja nie jest w stanie kompletnie nic zrobić…

– James powinien mieć szlaban na Netflixa w najbliższym czasie – stwierdziła Rebecca, kręcąc głową z dezaprobatą.

– Rozwijanie wyobraźni nie powinno być karalne, Reb – fuknęła Peg w obronie Jamesa. – Poza tym o dziwo ma rację…

– O matko, kolejna. Niech prawa fizyki mają nas w opiece – burknęła Reb, tym razem przewracając oczami.

Rahena i Zacha pochłonęła w tamtej chwili dysputa na temat ich Pokemonów, dlatego nie reagowali na ich dialog.

– Poza tym, Peg – James zwrócił się teatralnym szeptem w stronę młodej rudej.

– Hm?

– Mięso wendigo smakuje bardziej człowiekiem czy jeleniem, jak myślisz? 

– W sumie nigdy o tym nie myślałam, ale to jest dobre pytanie…

– RAHEN, PODGŁOŚ TĄ CHOLERNĄ MUZYKĘ, BO MAM ICH DOŚĆ! – ryknęła Rebecca, zwracając na siebie uwagę dosłownie wszystkich, z czego dwoje spiskowców zareagowało jedynie złośliwymi chichotami. 

26.07.665

– Idziemy na spacer, więc macie być normalni. Dotarło? – Rebecca spojrzała śmiertelnie poważnie na trójkę wielkich kotowatych, a pod koniec odwróciła się do orlicy na jej ramieniu.

Odpowiedziały jej zgodne pomruki i orli skrzek. 

Wszyscy mieli obroże, a Peg dostała na nóżkę obrączkę z nadajnikiem GPS, gdyby przypadkiem ich poniosło pod wpływem instynktów w pogoń za jakąś ofiarą. Ostatnia taka akcja była dwa lata temu, ale od zaginięcia Peg wszyscy zaczęli być ostrożniejsi, zwłaszcza, że mieli ten sam stopień wpływu swojej formy na ludzki aspekt ich ciał.

Tak rozpoczęła się kolejna wyprawa mająca na celu zmęczenie towarzystwa na wieczór. Pozwalało to ulotnić się większej części głupich pomysłów męskiego grona, zwłaszcza, że planowali tym razem też upić nieco Zacha. Następnego dnia donikąd się nie wybierali. Od dwudziestego lipca wszystko się zmieniło. Wszyscy zdążyli już odebrać dziesiątki zaniepokojonych telefonów od rodziny, z czego nawet Zach takie dostał oraz wykonał. Zaplanowali ściągnąć ważniejszych członków za kilka tygodni tutaj. Przed tym jednak musieli się oswoić z poprawnymi wynikami obliczeń oraz prawdziwością co do pewnych dokumentów, które do tej pory zdołały dokonać ogromnego zamieszania dosłownie wszędzie. 

Zdążyli ostatnio złożyć CV do ośrodka badawczego, w jakim aktualnie pracował dalej zgodnie z harmonogramem Zach. Wzięcie przez niego urlopu było w planach dopiero na początku sierpnia, bo wydłużyły im się pewne dość istotne badania, a on miał skolekcjonować do nich konkretne, całkiem pokaźne zasoby danych w najnowszym, napisanym przez niego samego programie. 

Do Rebecci słabo docierało, że będzie najprawdopodobniej wynajmować swoje mieszkanie w Kyirze i z tych pieniędzy opłacać wzięty na nie kredyt oraz tutejszy wynajem u najlepszego przyjaciela (kuzyna) razem z całą resztą. Ostateczna przeprowadzka trwała ostatnie pięć dni, w jakich ściągnęli tutaj praktycznie wszystkie swoje rzeczy łącznie z samochodami. Zazdrościła Rahenowi, Jamesowi oraz Peg, że znajdowali się na stancjach, bo nie musieli się martwić o takie ilości kartonów oraz opłacać ciężarówki, które je tu zawiozła. Przepraszała ostatnio Zacha chyba piętnaście razy pod rząd, że zajęła mu pół garażu i obiecała sprzedać na najbliższym datowo pchlim targu, a te na wsi odbywały się całkiem często. Znalazła już kilku chętnych, ale bez wpłaconej zaliczki nauczyła się nie polegać na czymś takim. Cieszyło ją mimo wszystko choć minimalne zainteresowanie.

Koralia mimo wszystko nadal była ostoją spokoju, jaka skradła serca im wszystkim, a już w szczególności Zachowi. Tutejsi turyści wyraźnie tak jak oni przedłużyli sobie urlopy albo zużywali już całkowicie konta oszczędnościowe po rzuceniu pracy, skoro za rok nie miało być już niczego. Rebecca czuła się tak, jakby trafiła do wariatkowa, ale spokojniejszego skrzydła. W stolicy bowiem dochodziło już do poważniejszych zamieszek, a nawet napadów przez zorganizowane grupy przestępcze zwane slangowo mafiami. Jej racjonalne, przytomne podejście do życia nie pozwalało wpadać w panikę, choć gdzieś z tyłu głowy blondynki czaiły się myśli, aby samej zmienić się w waderę i pognać w nieznane. Rzecz jasna – tłumiła to wszelkimi możliwymi sposobami. Razem z nimi, czyli przyjaciółmi, była bezpieczniejsza, to było pewne. Do wilczej formy nie docierała wartość pieniądza ani cały ogrom ludzkiej wiedzy, jaką nabyła do tej pory. Wilk w jej środku myślał, że zdoła przeżyć starymi, powszechnie znanymi metodami, problem polegał na tym, iż się mylił i ona o tym doskonale wiedziała. Chcąc pozbyć się natrętnych myśli, spojrzała po raz kolejny na niemal bezchmurne niebo, gdzie brązowy punkt o potężnej rozpiętości skrzydeł szybował sobie jak gdyby nigdy nic. Peg przejmowała się tym chaosem najbardziej, a latanie pozwalało się jej odprężyć. Miała nadzieję, że po tym spacerze nieco zejdzie im tego napięcia. Najbardziej obawiała się o delikatną naturę irbisa, jaki rzadko kiedy dawał po sobie poznać, iż faktycznie w jego wnętrzu dochodziło do tak silnych reakcji emocjonalnych. Z pozoru wydawał się niebotycznie spokojny niczym zamyślony filozof, nie chcący nikogo obarczać swoimi myślami albo zasłaniał mroczne wizje zaraźliwym optymizmem. Nadal nie była pewna, kiedy dokładnie naprawdę jest rozbawiony, a kiedy stara się taki być przy Rahenie i Jamesie. 

Tygrys tymczasem ścigał sobie w najlepsze panterę śnieżną na ogromnych połaciach ziemi, pokrytych jedynie łąkowym zielem wszelkiej maści. Co jakiś czas spomiędzy wysokich traw dostrzegała też czającego się w znacznie większej odległości Jamesa, ale jako puma potrafił być znacznie cichszy oraz przechadzać się dalej od całej reszty. Wiecznie się skradał, jakby polował albo próbował zaatakować znienacka. Rebecca szła wówczas spokojnie ścieżką wydeptaną przez wielu ludzi. W oddali majaczyło miasteczko z jakiego nie wydobywało się za wiele dźwięków ani jakichś intensywnych zapachów. Zdążyła się od czegoś takiego odzwyczaić. Jej wilczy nos łapał jedynie najbliższe, najintensywniejsze wonie kwiecia. Mogłaby zamknąć oczy i nazywać je z pamięci, wskazać położenie każdego z przyjaciół czy powiedzieć ile dokładnie musi wykonać kroków do niedalekiego lasku lub dalszej, głębszej puszczy. Ilu ludzi dokładnie teraz przechadza się tak jak oni po Koralii, gdzie jest najwięcej turystów… Dlatego też nie była zaskoczona, kiedy poczuła pot młodej kobiety w przedziale wiekowym Jamesa oraz Peg. Zdawała sobie sprawę z tego też, że koty oraz orlica zdążyli się o tym dowiedzieć dwa razy szybciej od niej.

Reb odwróciła się na pięcie, słysząc już wyraźne kroki nieznajomej. Młoda brunetka w koku oraz z plecakiem na plecach dreptała tą samą ścieżką, a kiedy ją zauważyła – praktycznie ze skromną torebką oraz w sandałach, to uniosła wysoko brwi. Po kilku milisekundach jednak pewnie Rebecca wydała się jej jedną z miejscowych zamiast turystek, co dla niej samej okazało się nawet przyjaznym doznaniem… Gdy tylko to sobie uświadomiła, jak szybko zaczęła przypominać „wiejską kobietę” w kitku, z którego wystawały pojedyncze pasemka, podrygujące na leciutkim wietrze.

– Dzień dobry, wie pani może gdzie dokładnie w Koralii jest apteka? – zagadnęła ją, klikając coś na telefonie. – Strasznie słaby tu zasięg, praktycznie jakbym za granicę wyjechała.

– Ekhm – wyrwało się Reb, jak zwykle, gdy obliczenia wychodzą jej szybciej zamiast składanie liter w konkretne słowa, a te w wypowiedzi. W myślach zazwyczaj brzmią według niej mądrzej niż wypowiadane na głos. W trakcie tego procesu zdarzało się jej wydobyć coś z siebie, co niekoniecznie wskazywało na cokolwiek sensownego.

– W zasadzie to mieszkam tu po raz kolejny, teraz jestem od tygodnia, ale nie znam się aż tak dobrze na rozkładzie uliczek… – przyznała się z lekkim poczuciem winy. – …ale jest ktoś, kto byłby w stanie panią poprowadzić, jeśli zgodzi się pani na przewodnika w innej formie.

– Co…

Nie zdążyła dokończyć, a jej oczom ukazał Książę Śnieżek o chabrowym odcieniu tęczówek, który wskoczył zwinnie na głaz. 

– To Zach – przedstawiła wielkiego kota dziewczynie Rebecca. – Na mnie możesz wołać Reb, ponieważ statystycznie reaguje szybciej na własną ksywkę niż prawdziwe imię. Głównie to jego wina.

Najnowsza towarzyszka była gdzieś pomiędzy szokiem, a chęcią ucieczki, co jest jak najbardziej ludzkim, normalnym odruchem na widok tak wielkiego drapieżnika. Po chwili wróciła do rzeczywistości, spoglądając na blondynkę z niezrozumieniem.

– Tutaj przemiany są na porządku dziennym, prawda?

– Mieszkałam w Kyirze i też długo się z tym oswajałam, ale tak – Reb wzruszyła lekko ramionami z krzywym uśmiechem. – Poza tym on to uwielbia i wszystkich nas w to wciągnął, żeby spędzać tak część wolnego czasu.

Pokiwała głową w zrozumieniu, najwyraźniej będąc samej jednym z tego rodzaju ludzi, którzy czemuś takiemu mogą jakoś ulegać. Rebecca nie miała pojęcia tylko w co dokładnie, ale gdyby była zwykłym człowiekiem, to zareagowałaby całkiem inaczej. Przynajmniej ona tak uważała, pewności jednak nie posiadając.

– Maggie – w końcu też postanowiła się przywitać.

Obie podały sobie dłonie, a ten szalony irbis wydobył z siebie potulne miauknięcie i w znacznej odległości, ale również uniósł przednią łapę na ich wysokość jakby chciał ją im podać, co wywołało rozluźniający śmiech obojga kobiet. 

– Tylko on zna dokładnie położenie najmniej istotnej rzeczy w Koralii, ale nie wzięliśmy ubrań na przebranie. Nie będzie ci przeszkadzać w takim wypadku towarzystwo trójki rozumnych kotów oraz orlicy w drodze do apteki? – Rebecca nie miała pojęcia, co innego dokładnie miała zrobić w takiej sytuacji i ta racjonalna część podpowiadała jej, że wówczas Maggie wybierze sobie kogoś innego na odprowadzenie jej do tego miejsca.

Postanowiła też później zaprosić ją na sąsiedzkiego grilla, gdzie stado byłoby w komplecie jako ludzie i mogłaby się zrekompensować za to dziwne spotkanie.

Wtedy z zarośli wydobył się tygrysi ryk oraz syczenie pumy – najwyraźniej między Rahenem, a Jamesem doszło do małej bójki podczas wyścigu do kamienia, na jakim siedział aktualnie sobie Zach.

– Tygrys to Rahen, a puma to James. Są braćmi, ale Zacha traktują jako kolejnego z nich, także w pewnym sensie są rodziną – wyjaśniła pojawienie się tej dwójki, która przystanęła po obu stronach Śnieżka.

– To z kolei Peg – Reb wyciągnęła rękę w prawo, aby ułatwić lądowanie orlicy na niej. 

Ptaszyna przysiadła na jej nagiej skórze, nawet nie raniąc jej swoimi szponami. Naprawdę długo to ćwiczyły. Szybko z powrotem odleciała, chcąc jedynie się zaprezentować podobnie, jak wszyscy chłopcy. Maggie pochłonęło oglądanie zebranego wokół Reb stada, zapewne zapominając całkiem o powodzie zaczepienia pośrodku dróżki…

[Maggie?]