Arthur Willas [KP]

Autorzy: Taylor | Kevin Lehtla

Arthur Willas

Płeć: Mężczyzna
Data urodzenia: 25.05.630 (35 lat)
Miejsce zamieszkania: Obrzeża Kyiry
Zatrudnienie: Prywatny detektyw
Rasa: Ptak (Wrona siwa)
Siła formy: ★★★★★

Aparycja 

---

Wzrost (człowiek): 180 cm | Wymiary (zwierzęca forma): 50 cm x 105 cm (rozpiętość skrzydeł)
Waga (człowiek): 80 kg | Waga (zwierzę): 500 kg
Kolor oczu: zielone
Kolor włosów: czarne | Kolor sierści:  szare i czarne

Wygląd:  Arthur jest mężczyzną średniego wzrostu i średniej wagi, o regularnych rysach twarzy. Ma długie, ciemne włosy, sięgające za ramion. Często nosi je związane w kok albo w kucyk. Bardzo dba o swój zarost, regularnie przycina swoją krótką bródkę i utrzymuje ją w bardzo dobrym stanie. Jego oczy są zielone, a na twarzy brakuje jakichkolwiek znaków szczególnych. Ot zwykły, chociaż dość przystojny, facet.

Jego szafa ma w sobie pełną gamę ubrań. Poczynając od drogich garniturów, a kończąc na koszulkach, które mają po dziesięć lat. Przy ludziach stara się porządnie prezentować - koszule, dżinsy, modne buty. Jest jednak gotowy na wcielenie się w odpowiednią rolę, gdy praca będzie tego od niego wymagać.

Na lewej łopatce ma tatuaż. Zrobił go, gdy był smutny, zmęczony i zestresowany. Jest to niewielka, lecąca sójka.

Charakter i zachowanie

---

  — Ufasz mi? 

— Cóż to za pytanie? — Mężczyzna uniósł głowę znad planszy. — Oczywiście, że nie. Sprzedałbyś własną matkę za odpowiednią cenę. 

— Oj nie przesadzaj — prychnął Arthur. — Nie jestem aż taki zły.

— Nie, jesteś lojalny wobec jeden osoby, a nie jestem nią ani ja, ani nikt inny w tym mieście. — Arthur przesunął pionek i spojrzał mężczyźnie w oczy. Był rozluźniony, noga założona na nogę i swobodnie machająca się pod stołem. Pokiwał głową, bo nie było co zaprzeczać. To była prawda, jego lojalność leżała z jego bratem i tylko z jego bratem.

— Czy to taka zła rzecz? — zapytał. — Po prostu nie widzę sensu w ograniczeniach. Jeśli mogę osiągnąć cel prostszą drogą, to po co się męczyć?

— Nie sądzisz, że to droga jest ważna, nie cel? — Arthur zaśmiał się.

— Jakoś nigdy nie byłem typem, który wielbi ciężką pracę.

— Można powiedzieć, że to typowa cecha ptaka. Lekkoduchność. Skłonność do ignorowania zasad.

— Nie jedyna. Słyszałem już kiedyś, że jestem ptakiem w ludzkiej skórze. Wina przemian. Zostały mi nawyki.

— Jakie? 

— Gwizdanie, śpiewanie, stanie na jednej nodze albo przeskakiwanie z jednej na drugą, podawanie sobie rzeczy palcami u nogi do ręki, przesiadywanie na wysokościach.

— Gestykulacja? — Arthur zaśmiał się.

— Gestykulacja. Ale nie możesz mi zarzucić, że nie wywiązuje się z umów. Często mówią, że nie można nam ufać z robotą.

— Nie, tego nie. Przyznam, że wykonujesz swoją pracę dobrze. Moi ludzie mówili, że masz obsesje. — Mężczyzna wreszcie się poruszył. Dwa pola do przodu. 

— Nie powiedziałbym, że obsesje. Jeżeli już się czymś zainteresuje, to zrobię to dobrze. A tak się zdarza, że te wszystkie sprawy mnie interesują. Poza tym nie sądzę, że akurat ty możesz mi to wypominać. — Mężczyzna spojrzał na niego, jakby chciał przekazać “Uważaj na słowa”. Arthur nie odwrócił od niego wzroku. Uśmiechnął się i przesunął pionek bez patrzenia. Kolejny zbity.

— Lubisz stąpać po ognikach, ale uciekniesz, gdy tylko zacznie się robić zbyt gorąco.

— Niektórzy nazwą to tchórzostwem, a ja postępowaniem logicznym. Chciałbyś wiedzieć, skąd wzięło się to pytanie? Rozmawiałem z sąsiadem.

— Fascynujące. 

— Prosił mnie, żebym przyszedł na jego urodziny. Nie ma zbyt wielu znajomych, a chciał zrobić coś wielkiego w tym roku. Powiedziałem, że jestem zajęty. Naciskał, to musiałem mu skłamać, że wyjeżdżam z miasta.

— Kłamstwo cię zmusiło do przemyśleń? — Mężczyzna uniósł brwi. — Myślałem, że jesteś raczej przyzwyczajony.

— Bo jestem. Życie wymaga ode mnie naciągania prawdy. Zapytał, czy na długo i zaproponował podlewanie moich kwiatków. Odmówiłem. Powiedział, że prawie nigdy nie wpuszczam go do siebie. Lubię trzymać swoje rzeczy dla siebie. Zażartował potem, że mu nie ufam.

— I tak cię o uderzyło.

— Miewam takie melancholijne dni. Zacząłem się zastanawiać, jakie wrażenie wywieram na ludziach.

— Na razie nie skupionego. — Mężczyzna zrobił ruch. Arthur od razu odpowiedział. — Ale wiem, że to tylko maska. 

— Musisz przyznać, że dobrze ją noszę.

— Za bardzo. Przez kilka pierwszych miesięcy byliśmy pewni, że słuchasz tylko połowy tego, co mówimy.

— A tu taka niespodzianka. Zbity. Zostały ci jeszcze dwa. Zabawna ta gra. Szkoda, że wcześniej mi się nie zdarzało. Preferuję raczej karcianki.

— Dlaczego? Więcej emocji.

— I łatwiej podmienić komuś karty, jak nie patrzy, niż pionki.

— Dobra, koniec gry.

— Poddajesz się? — zapytał, ale uważnie obserwował jego ruchy. Mężczyzna poprawił swój kołnierzyk i wyciąga mankiety. — Czas nam się kończy.

— Tak. Możesz uznać swoje zwycięstwo.

— Mam zamiar — uśmiechnął się, ale ten uśmiech zniknął, gdy mężczyzna poklepał go w ramię. Spiął się i czekał, aż ten przestanie go dotykać.

— Dziękuję ci za spędzenie ze mną czasu.

— Nie ma za co. — Mężczyzna wyłożył na planszę banknoty. — Chcę mieć potrzebne dowody za dwa dni.

— Będą za półtora. Wiesz, że co jak co, ale słowa dotrzymuje.

Relacje

---

Powiązania:

• Richard Carter - młodszy o 15 lat brat. Arthur został jego opiekunem po batalii prawnej, gdy rodzice zostali zamordowani. Odziedziczył formę po ojcu i staje się sporej wielkości wilkiem szarym. W przeciwieństwie do brata rzadko używa swojej drugiej formy. Aktualnie na trzecim roku prawa na Uniwersytecie Ararsowskim. Chociaż ich relacja bardziej przypomina taką pomiędzy ojcem i synem, niż braćmi, wciąż dobrze się dogadują. Starają się w miarę często odwiedzać. 
• Liza Carter (z domu Willas) [martwa] - jej zwierzęcą formą była sikorka. Był z niej stereotypowym wolnym duchem. Artystką, chociaż jemu nigdy specjalnie nie podobały się jej obrazy, ale były dobrym źródłem utrzymania. Na tyle popularna, że inni artyści często bywali w ich domu. Spędzała z nim dużo czasu, póki Richie się nie urodził. Bardzo pomogła mu z przemianą.
• Samuel Carter [martwy] - jego zwierzęcą formą był pies, wilczak czechosłowacki. Trochę ostry, sporo krzyczał, ale matka zawsze była w stanie go opanować. Pracował jako adwokat w mieście, rzadko bywał w domu. Nie pamięta go aż tak dobrze. Nie mieli szczególnie dobrej relacji.
• Saam Gron - sąsiad. Bardzo miły mężczyzna, po rozwodzie, ale znowu zaczął schodzić się z żoną. Ma ośmioletnią córkę i czteroletniego syna. Artur często zaprasza ich do siebie na obiad. Nie nazwałby go przyjacielem, ale to najbliższy znajomy, jakiego ma. 
• Louis O’Connel - przywódca jednej organizacji przestępczej, z którą Arthur często współpracuje. Gdyby nie fakt, że łączą ich relacje biznesowe, mógłby niemal uznać go za przyjaciela. Mężczyzna jest w podobnym wieku, dużo mówi i równie dużo robi. Znacznie bardziej niebezpieczny, niż się ludziom wydaje. Jego zwierzęcą formą jest krokodyl.
• Alice Hargreeves - aktualnie w więzieniu i prawdopodobnie będzie tam przebywać przez najbliższe siedem lat. Arthur przyjaźnił się z nią, może nawet byli zakochani. Ale to zanim doprowadził, nieświadomie, do złapania sporej części jej organizacji. Odwiedza ją w więzieniu. Ona nigdy do niego nie mówi, ale nie odmawia mu wizyt. Jej zwierzęcą formą jest orzeł przedni.
• Tom Capri - aktualny przywódca jednej z grup. Doszedł do władzy po zmianach, które zaprowadził Arthur. Jest między nimi mieszanina szacunku, niechęci i wdzięczności. Widzieli się zaledwie parę razy, ale Arthur stara się go unikać. Nie wie jak takie spotkanie się skończy. Jego zwierzęcą formą jest lew, ale wie to tylko z drugiej ręki. Tom wysyła do kontaktów z nim Pawlo, Louise’a albo Janet.
• Sarah Liu - ich relacje są neutralne, balansujące między negatywnymi a pozytywnymi. Zależy od dnia, godziny i sprawy. Ostatnimi czasy współpracuje z nimi coraz więcej. Kobieta jest spokojna, ale także bezpośrednia. Nie zna jej zwierzęcej formy.

Życiorys

---

Przeszłość: 

Póki nie wiedziała kim jest, mógł mówić. Potem robiło się mniej bezpiecznie.

— Dobra dość o mnie, teraz twoja kolej.

— Nie, ja nie jestem ciekawy.

— Oj nie przesadzaj. Mówiłeś mi wcześniej o swoim bracie, prawda? Jak się nazywał, Richard?

— Mhm. Wiesz jak to jest z dzieciakami. Pisklaki muszą kiedyś wylecieć z gniazda, prawda? On poleciał aż na uniwersytet. Będę mieć prawnika w rodzinie. Jak to dumnie brzmi, prawda?

— Ha, może i masz racje. Co ty studiowałeś?

— Nic. Skończyłem tylko liceum. Po… po zabójstwie rodziców, musiałem najpierw zająć się walką o prawa do opieki nad bratem, a potem utrzymaniem. System nie był zbyt chętny, by oddać opiekę nad trzylatkiem osiemnastolatkowi. A zatrudnienie też było trudno znaleźć.

— Przepraszam, głupie pytanie, nie przemyślałam go.

— A tam, nie szkodzi. Zobacz, mamy kolejną wspólną rzecz. Oboje nie urodziliśmy się na wsi poza kontynentem.

— Masz racje. Gdzie mieszkałeś, na Kasiopei?

— Nie, w Krainie Srebrnych Grzyw. Ojciec był psowatym. Nie wytrzymałby na wyspach, a matka nie chciała mieszkać w mieście. Poszli na kompromis.

— Musiało być zabawnie. Przez większość dzieciństwa byłeś oczkiem w głowie.

— Wyobraź sobie domek z bajek. Mama była malarką, więc wszystko było kolorowe: ściany, dywany, stoły. Inne dzieci zazdrościły mi zabawek. Żartowałem z kolegami, że dorosłością muszę odpłacić za dobre dzieciństwo.

— To dość przykry żart.

— Trochę.

— To jak skończyliście tutaj?

— Na wsi ciężko się utrzymać, a Andromeda miała być kontynentem tysiąca możliwości. Przenieśliśmy się tutaj, dzięki kasie po rodzicach. Potem zajmowałem się po trochu wszystkim. Byłem kelnerem, budowlańcem, sprzątaczem, taksówkarzem, ochroniarzem.

— Ochroniarzem?

— Ukrywam mięśnie pod ubraniem.

— Hmm, zobaczymy później. A potem skończyłeś jako detektyw.

— Mój kolega założył agencję. Powiedział, że mogę nadać się jako pomocnik. Moja zwierzęca forma zdecydowanie ułatwia szpiegowanie. Tak było przez parę lat, aż w końcu przestałem ich potrzebować. Richie właśnie miał iść do liceum, gdy się przeprowadziliśmy. Założyłem własną agencję, bo oni nie byli zadowoleni z niektórych moich klientów, a potem jakoś poszło.

— A potem nadszedł koniec świata.

— Ha. Tak, dokładnie.  I jeszcze… O, poczekaj. Cholera. To mój przyjaciel, jest teraz w głębokim dołku. Muszę z nim pogadać, ale to chwile zajmie. Pozwolisz, że…

— Pewnie, pewnie. Idź.

— Nie zjedz wszystkiego beze mnie.

— Dobrze, już dobrze.

Wyszedł z restauracji i poprawił płaszcz. Mężczyzna stał kawałek dalej, paląc papierosa. Arthur minął go i poczekał, aż ten ruszy za nim. Zaczął mówić dopiero, gdy głośne samochody mogły zagłuszać ich słowa dla przechodniów.

— To nie ona.

— Jak to nie ona. Mówiłeś przecież…

— Mówiłem, że współpracuje z policją. I miałem racje. Dziewczyna jest sprytna i ma dobrze wyuczoną historie, ale da się ją łatwo złapać na kłamstwie.

— No tak, w końcu jesteś ekspertem.

— Nie kłamię, jeśli nie muszę. Tutaj nie powiedziałem ani jednej nieprawdy, tylko ominąłem fakty. Wracając. Dziewczyna zdradza was, ale nie w ten sposób, co sądzicie.

Addison jest imieniem głównie dziewczęcym, ona od razu założyła, że mówię o mężczyźnie. Jedyny Addison, jakiego znam, należy do grupy Liu. Z rozmowy z nią wynika, że nie miała żadnego przyjaciela ani członka rodziny o tym imieniu, więc to można wykluczyć. A poza tym, jest jeszcze to.

Wyciągnął kartkę z kieszeni i podał go współpracownikowi.

— Co to?

— Nasze konwersacje, zdjęcia, dowody. Zaznaczyłem wam, co się nie zgadza. Utwierdziła mnie tylko, gdy rozmawialiśmy w cztery oczy. Jak na informatora dla policji, zbyt chętnie przyznawała się do problemów z prawem, nawet po tym, jak wspomniałem jej, że współpracuje z organami ścigania. Nie zależy jej na opinii w policji, to tylko gra o drobne kwoty. Jej prawdziwym celem, jest pozostanie w świecie przestępczym, tylko zmiana przynależności. Skoro zniknąłem, pewnie się zestresuje i spróbuje skontaktować ze swoimi ludźmi. Mogę cię zapewnić, że nie będziecie to wy. Potem wystarczy tylko ją śledzić, chyba dacie radę.

Poklepał mężczyzną po ramieniu.

— Myślę, że Castillo jest kretem. Nie mam tylko jeszcze dowodów, by wam to udowodnić, ale obserwujcie go. A dziewczyny pozbądźcie się. A teraz przepraszam cię. Zostało nam niewiele życia, prawda? Nie będę marnować wieczoru na pracy.

— Hej panie Willas!

Odwrócił się.

— To nie znaczy, że twój dług zmalał. Ciągle wsadziłeś naszych ludzi do pierdla.

— To nie było…

— Nieważne jak głęboko wlazłeś O’Connelowi w dupę, on cię nie ochroni. Capri zdecydował się nie zabijać cię tylko dlatego, że jesteś potrzebny, jasne? Nie myśl sobie, że możesz obracać się po półświatku, nie zajmować stanowiska i liczyć, że nigdy nie będziesz miał konsekwencji.

— Nie śmiałbym.

Pozostałe informacje

---

Inne:

• Ma wojskowy strój do przemian, sposób jego zdobycia nie był legalny, mówiąc delikatnie
• Lubi gotować i jest w tym dobry
• Nie wierzy w to, że Haker z dobroci serca postanowił podzielić się informacjami. W wolnych chwilach zastanawia się nad tą całą sprawą.
• Pracuje dla każdego, kto mu zapłaci. Oznacza to też wszelkie, większe jak i mniejsze, organizacje przestępcze na terenie stolicy. Są to lepiej płatne zlecenia, niż te od zwykłych ludzi. Ma trzy grupy, którym służy pomocą najczęściej, ale nikomu nie odmawia. 
• Umie grać na trąbce, gitarze i ukulele.
• Nie lubi siebie w krótkich włosach i skrzętnie ukrywa wszystkie zdjęcia z okresu, gdy postanowił zgolić się na łyso.
• Zdarza mu się spędzać wiele godzin dziennie w zwierzęcej formie, czy to do pracy, czy dla rozrywki. Czasem, gdy nie może spać, lata nad miastem.
• Jest całkiem bogaty, ale dużo pieniędzy wydaje na zupełnie niepotrzebne świecidełka, stare monety i drogie poduszki.
• Na co dzień posługuje się panieńskim nazwiskiem matki - Willas - chociaż w papierach ciągle ma Carter.
• Ma bardzo dobre poczucie czasu.
• Nie lubi zapachu cynamonu.

Strefa autora

---

Kierujący postacią: Discord #Ja4101

Dodatkowy dopisek od autora: Na odpis poczekacie sobie chwile. Nie przeszkadza mi sterowanie Arthurem i byłoby mi lepiej, jeśli mogłabym też sterować twoją postacią. Jakby co będę zgłaszać prośbę o zmianę, jeśli coś będzie zbyt niezgodne z moją wizją postaci. Arthur może zachowywać się nawet jak głupek, ale zdecydowanie głupkiem nie jest.

A w ogóle to pijcie wodę i jedzcie sałatki.

Powrót