Od Maggie – Postrzelony w locie, zatrzymany w półobrocie

 [04.09.665]

– Też masz czasami takie wrażenie, jakby nad tobą wisiała wizja szalonej przygody, przyczajona jak kot na mysz? – zapytała Mag.

– Wizja czegoś szalonego – owszem, przygody – nie sądzę – odpowiedział Damien, biorąc łyk herbaty. – W tych czasach prędzej nabawisz się guza niż czegoś dobrego.

– Masz rację. – Westchnęła. – Ale po prostu czuję jak dni przeciekają mi przez palce. Odkąd wróciłam z Koralii moje życie jest szare i nijakie, wstaję rano, idę do pracy, a w pracy masa roboty, bo sierpień to wciąż wakacje i ludziom jakimś cudem nie nudzi się przychodzenie do nas na kawę. Przynajmniej władze miasta zadecydowały o zwiększonej liczbie patrolów – policja to chyba najciężej z nas wszystkich pracuje, aby chociażby odrobinę zwiększyć bezpieczeństwo, a jednak ten względny spokój sprawia, że szaleję z niepokoju, czekając na burzę – wyrzuciła z siebie niemal jednym tchem. Mężczyzna spojrzał na nią współczująco, a ona zapadła się głębiej w wiklinowym fotelu wyłożonym poduszkami. Przeniosła wzrok na swoje dłonie i zaczęła gnieść trzymaną w nich serwetkę. 

– Prawdę mówiąc jestem gotów się żałożyć, że większości z funkcjonariuszy nawet nie śniło się bagno, w którym obecnie siedzą po szyję, gdy wstępowali do służby – chociaż teoretycznie byli do tego przygotowywani.

– Racja, chociaż to też zależy od miasta. W stolicy jak zwykle najwięcej się dzieje i niekoniecznie są to dobre rzeczy. Czasem mnie to przytłacza – wyznała. – Rodzice też nie są zachwyceni, a poza tym niespecjalnie łatwo tu o rolę, jak się okazało.

– Nie myślałaś nigdy o przeprowadzce? – zapytał. 

– N-nie. – Wzdrygnęła się, czując powiew zimnego wiatru – to drzwi lokalu otworzyły się, wpuszczając do środka nowych gości. 

– Przynieść ci koc? – zaproponował mężczyzna.

– Dzięki, nie trzeba. – Uśmiechnęła się. – Wracając, to właśnie chodzi o to, że najpierw próbowałam swoich sił w Laognie, dopiero niedawno przeprowadziłam się tutaj, licząc na więcej szczęścia i możliwości. – Kąciki ust powędrowały w dół. – No i możliwości są, ale chyba nie dla mnie. Martina ciągle mówi mi że powinnam dać sobie spokój – i chyba powoli zaczynam ulegać.

Oboje długo milczeli, nie wiedząc jak dalej pociągnąć rozmowę. Mag przyłapała się na tym, że stara się wypić herbatę z pustego kubka. Damien za to patrzył w okno, opierając brodę na dłoni, od czasu do czasu zerkając ukradkiem na swoją towarzyszkę.

– Czy mogę zabrać? – To kelnerka podeszła do nich, wskazując na puste filiżanki i talerzyki. Mężczyzna spojrzał na Maggie pytająco.

– Tak, jasne – odpowiedziała. Gdy dziewczyna uporała się z zadaniem, wstali i zaczęli sie ubierać; Damien podał jej kurtkę z wieszaka.

– Miło jest czasem zostać ugoszczonym, zamiast gościć innych – zagadnęła Mag.

– Twój szef nie ma nic przeciwko temu, że chodzisz do konkurencji? 

– Mój szef o niczym nie wie i tak ma pozostać – zniżyła konspiracyjnie głos. Mężczyzna zaśmiał się tylko i odprowadził ją do wyjścia.

***

Podmuch wiatru popychał Maggie do przodu, jakby zachęcając do przyspieszenia kroku. Po wyjściu z kawiarni spacerowali z Damienem ulicami miasta do czasu, aż zadzwonił telefon, po którym mężczyzna przeprosił ją mówiąc, że ma nagły wypadek w pracy i musi natychmiast wracać. Kobieta przewróciła oczami na samo to wspomnienie – czy piastując ważne stanowiska naprawdę trzeba być na każde skinienie przełożonego? Jeśli tak, to nawet cieszę się, że skończyłam w kawiarni, pomyślała.

Chodziła po mieście bez większego celu, podziwiając oślepiająco jaskrawe bilboardy i chłonąc otaczające ją dźwięki. Spoglądała na pędzące samochody, na których powierzchni odbijały się światła lamp; przyglądała się wystawom sklepowym, jedne ledwie obdarzając spojrzeniem, inne zaś komentując cichym westchnieniem i myślą, że jak kiedyś będzie mieć więcej pieniędzy, to odwiedzi dane miejsce. Jej uszy wyodrębniły dźwięk postukujących obcasów kobiety, z którą właśnie się mijała – krótkie blond włosy i krwistoczerwona szminka przykuły uwagę Maggie, gdy próbowała sprawdzić, czy to ktoś jej znajomy. 

Huk.

Kobieta upadła.

Zszokowana Maggie odskoczyła, rzuciła się do ciała, a potem znów odskoczyła, gdy kolejna kula przemknęła tuż obok i trafiła w wystawową szybę. Drobne odłamki szkła pokaleczyły jej nogi, gdy straciła równowagę i upadła na chodnik. Po drugiej stronie ulicy padł kolejny człowiek – mimo hałasu panującego w centrum wyraźnie słyszała ryk bólu i przerażenia. 

Zaczęło się piekło.

Ludzie zaczęli wrzeszczeć, tłum ogarnęła panika. Kto zdołał, chował się we wnętrzach lokali, wskakiwał przez zbite okna do środka; niektórzy chowali się pod ławkami, zbiegali w węższe uliczki, ale strzelano nadal, z kierunku, którego Maggie nie mogła określić. Wrzeszcząc, zaczęła pędzić wraz z tłumem, nawet pół myśli nie poświęcając temu, że przez krzyk brakuje jej czasu, by wziąć oddech. 

Zderzyła się w biegu z jakimś chłopakiem i odbiła się od jego piersi, znowu upadając. 

– Uciekaj! – krzyknął, pociągając ją mocno za rękę i popychając do przodu, gdy już stanęła na nogi; sam pobiegł w przeciwnym kierunku, zwinnie przeskakując nad leżącymi ciałami i przewróconymi śmietnikami, prawie jakby brał udział w teatralnym przedstawieniu. Ogarnięta paniką Maggie nie myślała już za to, dokąd biegnie, nie szukała kryjówki – instynkt tylko napędzał szaleńczą ucieczkę. 

Usłyszała kolejne strzały i tak znienawidzone przez nią wycie syreny. Lodowaty dreszcz przeniknął ją całą, gdy zmęczona biegiem potknęła się o jakąś porzuconą kurtkę; runęła do przodu, w ostatniej chwili asekurując upadek rękami. Wydawało jej się, że prawe nie oddycha.

Następny huk, zdecydowanie bliżej niż poprzednie. 

Nie panując nad strachem, zaczęła się przemieniać, ubrania obezwładniły jej sylwetkę. Rzuciła się na ulicę, rycząc panicznie i z całych sił próbując zerwać je z siebie. Zatopiła kły w kurtce i rozerwała ją na strzępy, a spodnie przeorała pazurami. Uwiolniona, znowu rzuciła się w wir ucieczki. Nie dbając o to, gdzie biegnie, przemknęła tuż pod nogami jakiegoś faceta, o włos nie powodując wypadku.

– Co jest kurwa – wyrwało mu się, ale ona biegła dalej – nie zauważając nawet, że strzały już ucichły.

Udało jej się jeszcze trochę oddalić, gdy powietrze przeciął dziwny świst. Lamparcica, uwięziona w mocnej sieci, pragnęła wyrwać się z kolejnej pułapki, ale przemiana i morderczy bieg wyczerpał jej siły. Zamknęła oczy, a wszystkie członki opadły bezwiednie.

– Spanikowany lampart raz! – zakrzyknął obcy głos. Wyczuła w pobliżu zapach drugiego człowieka.

– Spokojnie, nic ci nie grozi, już po wszystkim – usłyszała tylko; resztę słów zagłuszyło bicie serca.

Karo? Spoko, ona zaraz dojdzie do siebie.